در صنعت لاستیک مصرف انرژی بسیار بالاست. به‌عنوان‌مثال در یک کارخانه لاستیک مصرف انرژی در طول سال به شرح زیر است:

انرژی الکتریکی:۳۴میلیون کیلووات، سوخت فسیلی: ۲۰۰هزار لیتر و گاز طبیعی: ۱۲میلیون ‌مترمکعب. به‌همین دلیل می‌توان از ارزش حرارتی تایر به‌صورت بهینه استفاده کرد.

لاستیک‌ها ارزش حرارتی ۱۶۰۰۰-۱۲۰۰۰ lb/ BTU دارند و می‌توانند به همان شکلی که هستند، بسوزند یا آنکه خرد شده و به مشتقات سوختی تبدیل شوند. بنابراین پسماند لاستیک می‌تواند در کوره‌های تولید سیمان، نیروگاه‌های تولید برق، کارخانجات تولید خمیر کاغذ، کارخانجات تولید لاستیک و نیروگاه‌های تولید بخار مورد استفاده قرار بگیرد.

همچنین لاستیک‌های فرسوده‌ای که در طبیعت رها یا انباشته شده‌اند می‌توانند زیستگاه مناسبی برای برخی ناقل‌ها (میکروب‌ها یا ویروس‌ها) باشند زیرا ساختار مدور لاستیک‌های فرسوده هنگام بارندگی، چاله آب ساکن ایجاد می‌کند که این موضوع باعث فراهم شدن مکان مناسب برای موجودات موذی مانند موش‌ها و پشه‌ها می‌شود. تیوب، بلادر، کامپونت، فلاپ، دوده‌ضایعاتی، کاغذ و کارتن، روغن‌سوخته، کائوچو، سیم‌کلاف و نخ ازجمله مواردی هستند که هنگام ساخت لاستیک تولید می‌شوند اما نکته مهم و قابل‌توجه اینکه ۷۰درصد این ضایعات قابل‌بازیافت هستند

ازسوی‌دیگر در صنعت تولید تایر عوامل زیادی هوا را آلوده می‌کنند اما در این میان نقش داسکالکتورها (خروجی‌ها) و دیگ‌های بخار(Builer) از دیگر عوامل پررنگ‌تر است. داسکالکتور سیستم جمع‌آوری‌کننده گردوغبار است بنابراین خرابی یا مسدود شدن فیلتر، موجب انتشار گازهای خطرناکی مانند NOx،so۲ در هوا می‌شود. از طریق اگزوز بویلرها نیز گازهای آلاینده‌ای مانند SO/CO/NO وارد محیط می‌شوند.

ازسوی‌دیگرتولید بیش‌از حد لاستیک‌های فرسوده خطرات و مشکلات فراوانی در طبیعت و محیط اطرافمان ایجاد می‌کند. دفن لاستیک‌های فرسوده نیز باعث به خطر افتادن بهداشت عمومی و محیط زیست می‌شود. لاستیک‌ها با توجه به ساختار شیمیایی خود مقاومت بالایی در برابر تجزیه بیولوژیکی، فیزیکی و شیمیایی داشته و برای تخریب در محیط نیز به مدت زمان طولانی نیاز دارند که البته در صورت تخریب هم جذب محیط نمی‌شوند بنابراین یک آلاینده خطرناک برای محیط‌زیست به‌شمار می‌روند.

ازسوی‌دیگر آتش‌سوزی ناشی از تلنبار شدن لاستیک‌های فرسوده یک تهدید جدی برای محیط زیست محسوب می‌شود. انتشار گازهایی ازجمله SO۲، CO و NO۲ و هیدروکربن‌های PAH نقش مهمی در تولید باران اسیدی دارند.